Enkele dagen geleden had ik een full-on kut dag. Ik ga het zeggen zoals het is, het was kut. We hadden die dag onze eerste supervisie oefening als onderdeel van de coach opleiding en ik was absoluut niet tevreden over mijn prestatie. Ik kreeg veel opmerkingen en werkpunten mee, want het was gewoon niet goed genoeg. Punt, andere lijn.
Daar sta je dan, volledig uit je lood geslagen. Wat er door me heen ging, ging van “ik ben niet goed genoeg, ik ga dit nooit kunnen”, tot het imposter syndrome dat nog eens dag kwam zeggen, tot ronduit verdrietig zijn omdat ik het zo graag wél goed had gedaan. Enig perfectionisme en snakken naar waardering en goedkeuring, is ook mij niet vreemd. “This is called being human”, zeggen ze dan. Ik had er even helemaal geen boodschap aan en bleef zitten in mijn kut-gevoel.
Tot het moment dat ik het kon loslaten en klaar was om de feedback te ontvangen hoe ze werd gegeven: met het doel van mij de beste coach te maken die ik maar kan zijn, met alle liefde van de wereld. Want uiteraard ben ik goed genoeg, uiteraard sta ik al zoveel verder dan een jaar geleden. En tegelijkertijd blijft er zoveel ruimte voor verbetering en groei. Een leven lang leren, ofzo.
Na een coachingsessie eerder vandaag, besefte ik waarom ik net deze week zo uit de bocht was gegaan en al die opbouwende kritiek had gekregen. Ik had alle werkpunten en feedback omgezet in de praktijk en that’s when magic truly happened. De coachee maakte een enorme evolutie door, ze groeide letterlijk voor mijn ogen. Het was indrukwekkend om te zien, to say the least. Ik was/ben onwaarschijnlijk trots op haar.
Pas nadien had ik door wat er gebeurd was. Niet alleen zij maar ook ik heb tijdens die sessie enorme groeisprongen gemaakt en daar ben ik haar, mijn coaches en mezelf ontzettend dankbaar voor. Everything happens for a reason? Perhaps it does.
Liefs,
M.
