Vandaag stelde een coachee mij de vraag: “maar wat als blijkt dat ik geen juridisch werk meer wil doen?”, gevolgd door hoe moeilijk het is te springen terwijl iedereen in je omgeving jou angstvallig wil doen blijven staan.
Deze kwam binnen. Ik heb er jaren geleden ook heel veel mee geworsteld. Met de verwachtingen van anderen en opmerkingen als “je hebt een LL.M. aan NYU gedaan, je gaat dat nu toch niet verkwisten?” en “je kunt in al de grote advocatenkantoren aan de slag gaan, je bent goed in wat je doet, waarom zou je dit allemaal aan de kant zetten?”.
Zucht.
Ja, ik had de capaciteiten om het in de juridische wereld te kunnen maken, maar wat als dat niet is wat ik écht wil? Voor mezelf en niet voor anderen? Wat als ik me beter in mijn vel zou voelen als ik iets totaal anders zou gaan doen dan waarvoor ik ben opgeleid? Is al de rest dan weggesmeten?
Ik heb er uiteindelijk 3 jaar over gedaan om niet alleen met de verwachtingen van mijn directe omgeving, maar ook met die van mezelf in het reine te komen. Op het moment dat ik de overstap maakte van advocate naar ondersteunde functies binnen de advocatuur, stond ik voor de volle 100% achter mijn beslissing. Maar de mensen rondom mij? Not quite. Het leek alsof iedereen het er moeilijker mee had dan ikzelf. De wereld op zijn kop.
Maar ik ben blijven doorzetten, zeker van mijn stuk en gaandeweg zijn velen beginnen inzien dat dit mij veel gelukkiger maakte. Dat het voor mij cruciaal is om met mensen te werken om mijn werk graag te doen. Dat ik graag talent spot en mensen naar een hoger niveau breng. Dat ik kan zijn wie ik ben.
Ik heb het al gezegd en ik zal het blijven zeggen: no one is a one-trick pony.
Na 10 jaar in de wereld van de advocatuur, was ik klaar om een nieuw hoofdstuk te schrijven. Eentje dat helemaal de mijne zou zijn. Waarbij ik alles wat ik heb geleerd en ervaren zou kunnen inzetten om anderen te helpen zich goed te voelen op het werk, welk werk dat ook mag zijn. Heb ik het dan misschien toch niet allemaal verkwist?
Op de vraag van mijn coachee heb ik geantwoord met een nieuwe vraag: “wat als je nu eens niet meer op zondagavond met een zak chips in de zetel te gaan zitten, er tegenop kijkend om de volgende dag weer te gaan werken?”.
Stilte.
Case closed. Misschien zit er diep vanbinnen toch nog steeds een advocaatje in mij.
Liefs,
M.
