Enkele weken terug had ik mijn vorige werkgever aan de lijn in het kader van een recruteringsopdracht. Opeens vroeg hij mij: “en, heb je het gevonden?”. Ik wist meteen waarover hij het had en het voelde zo goed om eindelijk te kunnen zeggen: “ja, ik ben geland”. Ik wist al langer dat niets hem ontgaat en dat werd nogmaals bevestigd toen hij antwoordde: “ik ben heel blij dat te horen, want je was echt zo zoekende”.
Het is een zoektocht van 10 jaar geweest om te staan waar ik nu sta en ik ben me ervan bewust dat het hier niet bij ophoudt. Ik worstelde (en dat doe ik nog steeds) heel hard met het “rondje en vierkantje”-fenomeen. Eentje die ik zelf heb uitgevonden, bij gebrek aan beter. Ik heb mij altijd een buitenbeentje gevoeld, ik ben altijd diegene die het net iets anders wil gaan doen. Waarom? Omdat het is wie ik ben, ik schop al eens graag tegen schenen en gevestigde waarden.
Maar daarmee kies ik niet altijd voor het gemakkelijkste pad. Jarenlang probeerde ik mij toch min of meer te passen binnen het keurslijf van een ronde maatschappij. Maar wat gebeurt er als een vierkantje zich probeert te passen in een rondje? Juist, de hoekjes worden ervan afgesneden. En dat doet pijn. En je essentie gaat verloren.
Tot op het moment dat je kunt toegeven aan jezelf dat dit niet langer houdbaar is. Dat je je eigen ding wil gaan doen, los van alle conventies en verwachtingen. Ik zei de advocatenwereld vaarwel en maakte een sprong in het diepe. Niet zo simpel voor iemand als ik die graag de controle bewaart. En toch heb ik het gedaan, met steun van vrienden, familie en coaches.
Ik ging grasduinen in de verschillende persoonlijkheidstesten die ik over de jaren heen had afgelegd. En wat bleek? Niet één, niet twee, maar vijf verschillende testen kenmerkten me als “coach”, als iemand die het beste in anderen naar boven haalt en ze toejuicht vanop de zijlijn. Al die jaren lag de oplossing vlak voor mijn neus. Maar misschien heb ik die tijd wel nodig gehad om bepaalde inzichten toe te laten en andere te lossen.
Ik voel mij nog steeds een vierkantje in een ronde maatschappij. Maar wel eentje dat zich de hoekjes niet meer laat afsnijden. En dat voelt bijzonder bevrijdend. Sinds enkele maanden staat mijn deur open voor iedereen die een supporter kan gebruiken in hun zoektocht naar een manier van leven en werken die werkt voor hén. En er is niets dat mij meer voldoening geeft dan dat.
“Is dat niet moeilijk voor jou om anderen constant te ondersteunen in moeilijke fases in hun leven?”, vroeg een coachee mij laatst. “Nee”, zei ik, “want terwijl ik jullie aan het helpen ben, help ik mezelf ook en dat is het schoonste dat er is”.
Liefs,
M.
