Vorige week vroeg een coachee mij met welke job hij het best zijn carrière zou starten. Mijn eerste reactie: “Daar zijn niet bepaald regels rond, ga voor een job die je het meeste ligt”.
“Ja, maar wat als die job onconventioneel is?”, klonk het.
Toen viel mijn spreekwoordelijke frank. Uiteraard zijn daar wel regels rond, regels die ons voorschrijven wat de maatschappij en onze peers in het bijzonder, van ons verwachten.
Het woord “onconventioneel” komt van het Latijnse “convenire”, wat “samenkomen” betekent, of beter, “overeenkomen”. Onconventioneel betekent dan ook dat iemand handelt op een manier die niet overeenstemt met de afgesproken regels, met hetgeen overeengekomen is.
Maar wie is dit overeengekomen, wie heeft bepaald wat wordt aanzien als eens “logische carrièrestap”, zonder ons daarin te kennen? Waarom zou de mening van de meerderheid de enige juiste zijn en mogen opgedrongen worden aan anderen die een andere zijn toegedaan?
Ik ben er in het begin van mijn carrière ook in mee gestapt, ik heb de geijkte routes bewandeld. Maar ze waren niet de mijne, het voelde niet juist. Het moment dat ik besefte dat ik en ik alleen te bepalen heb welke job de juiste is voor mij, ging er een hele wereld voor mij open.
We hebben geen verantwoording af te leggen aan anderen, alleen aan onszelf. En daar zit de kracht in eenieder van ons.
De volgende keer dat iemand mij vraagt welke job ze zouden moeten uitoefenen, dan zal mijn antwoord zijn: “Niets moet, alles mag, neem deze beslissing los van enige conventie, hoe moeilijk het ook is om je niet te conformeren aan hetgeen door anderen werd bepaald als de enige juiste weg.”
Het is heel moeilijk om dit op je eentje te doen, ik heb dat ook niet gedaan. Je hebt iemand nodig aan je zijde, iemand die je aanmoedigt vanop de tribunes en je opvangt als het even niet gaat.
Vanuit mijn ervaringen ben ik graag die persoon voor jou. Als je hierover van gedachten wil wisselen, weet dat mijn deur altijd openstaat.
Liefs,
M.
