“Mensen zeggen altijd dat ik het gewoon moet loslaten”, zei een coachee mij laatst met een nogal geïrriteerde blik. Ik antwoordde: “Kan dat eigenlijk wel écht, iets loslaten?”. Ze keek me met de meest verbaasde en tegelijkertijd verlossende (pun intended) blik aan: “Maar nee, dat lukt me écht niet!”. Ik knikte instemmend en het gesprek dat volgde is eentje dat ik nooit zal vergeten.
Het is iets waar ik een bloedhekel aan heb. “Laat het gewoon los”, “het is het niet waard”, “laat het verleden in het verleden”. Ik heb werkelijk niets aan die woorden en ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben.
Ik zou het wel heel graag kunnen, dat loslaten. Het klinkt heerlijk. Zo roze olifanten in de kamer kunnen negeren, als je over iets niet praat dan bestaat het niet, zo’n dingen. Het moet een zaligheid zijn als je dat kunt. Maar ik kan het niet. Met de beste wil van de wereld. Met uren mindfulness. Ik.kan.het.niet.
Toen mijn coachee mij hetzelfde met even grote stelligheid vertelde, daagde er iets is mij. Wat als het niet echt over loslaten gaat? Wat als het gaat over iets een plaats geven en daarop verder bouwen, aan het bouwwerk van je leven? Wat als elke ervaring een klinker is die je niet aan de kant laat liggen, maar net gebruikt op je pad om telkens een stapje verder te kunnen zetten?
De kracht van herkaderen, nog maar eens bewezen. Zowel mijn coachee als ikzelf hadden precies het licht gezien – al is dit wellicht al in duizenden boeken beschreven, op evenveel verschillende manieren. En toch.
Het deed iets met ons, het gaf een soort van rust. Gemoedsrust. We moéten het niet loslaten om verder te kunnen. Neen, we kijken het recht in de ogen, zoeken een mooi plaatsje uit en proberen het niet tevergeefs te bannen uit ons hoofd, hart en ziel. En dan gaan we verder, weer een paar steentjes lichter. Heerlijk.
Loslaten. Ik gun het iedereen die het kan van harte. Ik kan het niet, maar ik vond een andere manier die beter bij mijn persoonlijkheid past. En is het dat niet wat The Beatles bedoelden met Let It BE?
Liefs,
M.
