Gisteren op luchthaven was ik een vat vol emoties. Blij om terug huiswaarts te keren en tegelijk triest om opnieuw mijn andere thuis achter te laten.
Het was een week vol nostalgie en ontdekkingen. NYC is een stad die zichzelf constant heruitvindt en geen verandering schuwt. De lijn doortrekken naar het leven ligt dan ook voor de hand. Veranderingen, weet je wel.
Uiteraard ben ik teruggekeerd naar mijn oude buurt. Eerlijk, het was met momenten toch even slikken. Het is er niet meer zoals voorheen, de impact van 2 jaar pandemie was pijnlijk merkbaar. Vele winkels en horeca zijn er failliet gegaan. De buurt dankte haar rijkdom traditioneel aan haar vermogende inwoners. Tijdens de pandemie zijn die echter massaal naar hun buitenverblijven getrokken en (nog) niet teruggekeerd.
In de – quasi lege – local diner raakte ik aan de praat met John. Hij vertelde hoe moeilijk de voorbije 2 jaar al geweest zijn. Over hoe hij de diner, exact 50 jaar geleden door zijn vader opgericht, aan het redden is van de ondergang. En hoe dankzij zijn wilskracht, de familiezaak nog steeds open is.
En toch. Het is al zwaar geweest. “I feel so trapped, I need to keep this business alive for my family, but it’s so exhausting that there’s no room for anything else. I wished I could be set free”.
En toch. Hij praatte ook honderduit over de mooie momenten. Over hoe geweldig hij het vindt om te praten met zijn klanten. Over hoe ze voor hem als vrienden zijn, elk met hun eigen rugzak, die af en toe nood hebben aan een schouderklopje of een luisterend oor.
Bij het afrekenen vertelde hij over een studente die van plan was er haar laatste maaltijd te eten, om zich daarna van het leven te beroven. Met ogen vol tranen én geluk vertelde hij hoe hij haar van het tegendeel had weten te overtuigen, “and that’s why this job is so amazing. I get to talk to people, help them, make a difference. It’s something special, you know”?
I do know, John. Hij straalde van geluk, waarop ik zei: “John, if I may, at the beginning of our talk, you told me how much you feel trapped here and wished there was a way out. What if that’s not what you really want? What if saving and running this diner is what truly makes you happy? What if you’re not trapped at all”?
Vol verbazing, nieuw inzicht en met een veelbetekenende grijns, zei hij: “You know what? I do, I do love what I’m doing. This is what truly makes me happy, even if it can really suck at times”. Waarop ik zei: “It can’t be rainbows and butterflies all the time. But if you love what you do, you’re already halfway there. Isn’t that something”?
Dit was een gesprek om nooit meer te vergeten. We kunnen allemaal zijn zoals John, elk op onze eigen manier. Zolang we maar met volle overtuiging doen wat we gráág doen en op tijd en stond inchecken bij onszelf. Want verandering is ook deel van het leven. Jezelf heruitvinden, om je daarna met hernieuwde moed opnieuw volop te smijten. En wie weet hoeveel moois er dan op je pad komt ✨
