Op een blauwe maandag sloeg ik er de Humo nog eens op na en landde op een artikel getiteld: “Werk aan de winkel: een baanbrekend pleidooi voor de vierurige werkdag”. Na de voorbije weken murw geslagen te zijn met de ene statement na de andere van psychologen en coaches allerhande omtrent de vier-uren-werkweek, besliste ik dit artikel toch eens door te nemen.
Al gauw stootte ik op een uitspraak van psycholoog Paul Verhaeghe: “Het is onzinnig dat onze productiviteit nu honderd keer hoger ligt dan tijdens de vorige eeuw, maar dat we tóch veel meer werken. We hebben onze samenleving zo ingericht dat ze ten dienste staat van de economie. Als je dat tot je laat doordringen, kun je niet anders dan denken: dit is knettergek”.
Het deed me onwilekeurig ook denken aan iets anders wat ik onlangs ook zag passeren: “We krijgen vandaag evenveel prikkels op één dag als iemand uit de 19e eeuw in een heel leven”. Als we daar met z’n allen niet knettergek door worden, dan weet ik het ook niet meer.
Ik zal het maar toegeven. Als deel van een kleine minderheid was de eerste coronagolf voor mij op vele vlakken een zegen: de wereld stopte even met dol draaien, alles was stil, niets moest, niets kon,… stilte. Voor een hooggevoelig persoon als mezelf een welgekomen luxe, zij het dat het high-sensation-seeking gedeelte van mijn persoonlijkheid dat na een tijdje ook grondig beu werd.
Het mag gezegd worden: de wereld draait dol. Alweer. En we gingen het allemaal nog zo anders doen. Hindsight 2020, remember?
Enkele weken terug merkte ik dat ik het niet meer trekte. Het was teveel. De carrière coach die pleit voor evenwicht en balans, was zelf de slechtste leerling van de klas geworden. De valkuil van velen die graag geven: je blijft maar geven en geven, tot je beseft dat wanneer het jouw beurt is, er niets meer overblijft. Ik ben op de rem gestaan, een weekje herfstvakantie deed wonderen.
De weken nadien werden echter volgestouwd met 1001 projecten, coachingsessies en prospecties. Opnieuw is de balans zoek. Wat maakt toch dat we maar blijven en blijven gaan tot we écht niet meer kunnen?
Binnen exact een maand bestaat Growthlab één jaar. Waanzinnig welke bergen ik samen met jullie op zo’n korte tijd al heb verzet. En tegelijkertijd staat ons nog zoveel moois te wachten. Alles op zijn tijd. Zaterdag vlieg ik met mijn vriend naar Florida voor een tiendaagse rondreis. Tijd om te herbronnen én te plannen en creëren, uiteraard.
2023 belooft alvast opnieuw veel in petto te hebben. Ik blijf op zoek gaan naar die balans en ga evenveel op mijn bek gaan. Sowieso. Maar ik blijf proberen, tot het goed zit.
Liefs,
M.
