Het is iets wat ik al zo vaak gedaan heb. Mezelf klein maken, zorgen dat ik er niet bovenuit steek of opval. Binnen de pas lopen en vooral niet mijn kop boven het maaiveld uitsteken.
Lang houd ik dat meestal niet vol. Het masker dat je jezelf dan voorhoudt is zodanig beklemmend dat je het vroeg of laat door de kamer slingert. En terecht.
Mensen kijken vaak verbaasd op als ik mijn liefde voor Amerika en (delen van) de Amerikaanse cultuur uitspreek. Ik kan er zelf niet volledig mijn vinger op leggen en tegelijkertijd ben ik vrij zeker dat het iets te maken heeft met een andere manier van denken. Een denken waar waardering voor talent centraal staat, waar excelleren en ambitie wordt aangemoedigd en het grijpen van opportuniteiten voorop staat.
Ongetwijfeld is het genuanceerder dan dat en zijn er voldoende uitzonderingen die de regel bevestigen. En toch.
Geboren en getogen in Brugge, West-Vlaanderen is het mij altijd ingepeperd dat je hard moet werken en ten allen tijde het beste van jezelf moet geven. En tegelijkertijd moet je vooral met beide voeten op de grond blijven, wordt ambitie vaak aanzien als een scheldwoord en mag je al zeker niet teveel praten over je successen, want dat heet dan “stoefen”.
Met zo’n contradicties ben je mij kwijt, het raakt kant nog wal. En als het toch niet duidelijk is wat er van je verwacht wordt, kan je dan niet beter gewoon je ding doen, je prachtige zelf blijven en lekker excelleren in wat je graag doet?
Zo, dit moest me even van het hart. Happy Thursday!
Liefs,
M.
