Grenzen stellen. Het is iets waar ik zelf vaak mee worstel. Hoewel ik ben opgeleid mensen erin te begeleiden, blijkt de toepassing op mezelf andere koek. Iets van de dokter en de slechtste patiënt?
In een artikel van De Standaard werd het voorbije weekend een bedrijfsleider aan het woord gelaten over zijn ervaring met burn outs en grenzen stellen. Zelf geeft hij aan hier geen moeite mee te hebben. Zijn vrouw en een ex-medewerkster zijn echter wél tegen hun eigen grenzen aangelopen.
Maar waar liggen ze dan, die grenzen? De man oppert dat voor oorzaken naar burn-outs op de werkvloer niet enkel dient gekeken te worden naar de werkdruk en hoge verwachtingen die van bovenaf komen. Ook de druk en de torenhoge verwachtingen die werknemers zichzelf opleggen, spelen mee in dit verhaal. “Als je telkens enthousiast reageert als jou iets gevraagd wordt, als je nooit nee zegt, dan denkt de baas: fantastische medewerker. Waarom geef je zelf niet aan dat het teveel wordt?”, zegt hij.
In zekere mate volg ik zijn stelling, zolang er wederkerigheid is. Ook de werkgever moet oog hebben op de impact van het werk op zijn/haar medewerkers. Zelf ben ik ook vaak tegen de lamp gelopen, aangelopen tegen de grenzen van wat fysiek én mentaal haalbaar is voor mij. Het liefst van al zou ik alles doen, de hele wereld afreizen, mensen helpen, impact creëeren, een top gezinsleven leiden en één of twee eenhoorns in de tuin zien grazen.
Anno 2023 ervaren wij op één dag evenveel prikkels als iemand op het einde van de 19e eeuw tijdens een volledig leven. Dus ja, we kunnen best aan de slag gaan met het stellen van grenzen. Stil staan bij wat we graag doen, ons energie geeft en wat maakt dat we onszelf vaak niet op de eerste plaats zetten. Dat laatste is zacht uitgedrukt, het gaat om zoveel meer.
Voor wie zich vaak in 101 bochten wringt om te voldoen aan wensen en verzuchtingen van anderen, is het geen evidentie om dit om te buigen naar een leven waarin zelfzorg en eigen belang prioritair is. Ik trap hiermee open deuren in. En toch. Hoe zou het zijn mocht je je bewust worden van je patronen, wat ze je opleveren én kosten en je jezelf de vrijheid geeft hiermee aan de slag te gaan?
Als coach word ook ik gecoacht. Grenzen stellen komt vaak aan bod. En eerlijk? Ik begin er beter en beter in te worden, al loop ik ook geregeld nog eens tegen de lamp. Het is een proces van vallen en opstaan, tot het een gewoonte is die ingebakken zit in je DNA. Tot dan vier ik elke overwinning en kan ik ook steeds milder omgaan met situaties waarbij het me minder goed lukt. It’s all about babysteps.
Liefs,
M.
