Aan alle mooie liedjes komt een eind.
En toch.
Sinds vrijdag mag ik mezelf officieel gecertificeerd coach noemen bij het CCP (HRD Academy). Veel zegt jullie dit wellicht niet. Eerlijk, voor mij was het ook allemaal één pot nat toen ik exact twee jaar geleden mijn weg zocht in de wildgroei van coach opleidingen. En het verschil tussen coach en mentor moest je mij al helemaal niet vragen.
Ik heb een lange weg afgelegd. En ze was pittig, zeer pittig. Ik spreek nu wel in de verleden tijd en tegelijkertijd is deze reis nog lang niet ten einde. En dat vind ik stiekem heel fijn. Ik ben nog lang niet klaar om afscheid te nemen van deze geweldige groep mensen. Zal ik dat ooit zijn? Wellicht niet.
De dag dat ik mezelf inschreef voor de opleiding heb ik mezelf onbewust een geweldig cadeau geschonken. Ik ben niet meer de persoon die ik toen was. Mijn leven ziet er compleet anders uit, denk ik al schrijvend in mijn eigen coachingpraktijk. Mijn eigen coachingpraktijk. Wauw. Wie had dat gedacht?
En toch.
Daarnet kwam ik deze quote van Adam Grant tegen: “Your worth is not defined by what you achieve or acquire. It’s a question of who you become and how you contribute to others. Self-esteem should come from character, not success or status. The highest accomplishment is to be a person of generosity, curiosity and integrity.”
The question is who you become and how you contribute to others. En niet wat je bereikt, presteert en presenteert aan de buitenwereld. Twee jaar geleden had ik deze quote wellicht weggelachen of beter, geen aandacht aan besteed. Als rasechte West-Vlaamse en gepokt en gemazeld in een industrie waar resultaat het enige is wat telt, was ik ervan overtuigd dat je het pas gemaakt hebt, dat je werkelijk iets betékent, als je succesvol bent in je job en aanzien weet te vergaren.
Boy, was I wrong.
Ik heb mezelf teruggevonden. Het meisje dat met nieuwsgierigheid naar de wereld kijkt. De jonge vrouw die energie krijgt van anderen te helpen. De zotte doos die haar tong uitsteekt naar de camera, gewoon omdat ze daar goesting in heeft. Dit is wie ik ben. Het wordt niet langer gedefinieerd door wat ik doe en bereik. En dat voelt goed, zo goed.
Op het einde van de opleiding werd ons gevraagd onze reis voor te stellen bij wijze van een metafoor. Bij mij stond mijn piano centraal, of wat had je gedacht. Ik ben nog lang niet uitgezongen. En voor het eerst in mijn leven valt dat niet langer te ontkennen, zelfs niet door mezelf.
To be continued.
Liefs,
M.
