Voor één keer gaat het vandaag niet over coaching. Voor één keer vertel ik jullie vanuit al mijn kwetsbaarheid over een andere kant van mezelf. De kant die al vele diepe waters heeft doorzwommen. Die zich sterk houdt én nood heeft aan liefde en steun. Die kant, die er ook mag zijn.
Vandaag ging ik voor de zoveelste keer naar UZ Leuven. Na een maagbloeding en twee slokdarmoperaties, blijft mijn spijsvertering mijn zwakke plek. Ik grap vaak tegen vrienden en familie dat ik geblinddoekt door het ziekenhuis mijn weg zou kunnen terugvinden. Dat is wat ik doe als het voor mij te confronterend wordt: grapjes maken. Ik ben dan ook een plezier om bij je te hebben tijdens een ziekenhuisbezoek. Misschien zit daar wel nóg een andere carrière in, maar dat zou me te ver leiden.
Veel mensen sukkelen met spijsverteringsproblemen. Ik volg enkele accounts die daarbij tips geven of op zijn minst enige verlichting bieden dat ik “niet de enige ben”. Dat het normaal is dat het je hele wereld kan overheersen, dat het een herkenbaar fenomeen is dat er veel onbegrip over heerst. En dat laatste maakt het allemaal nog net dat tikkeltje zwaarder.
Wanneer je leeft met een onzichtbare ziekte, wanneer je niet letterlijk met je been in het gips zit, wanneer mensen raar opkijken als je zegt dat je eigenlijk veel gezondheidsproblemen hebt, dan voelt dat vaak bijzonder eenzaam. Het onbegrip, de veroordelingen, de “als ze op vakantie kan, dan zal ze wel niet zo ziek zijn” of “ah, dus dat kan ze wel, maar met ons afspreken niet” opmerkingen, ze zijn dagelijkse kost.
Weet dat dit pijn doet. Dat je op dat moment wellicht veel moeite hebt gedaan om er wél bij te kunnen zijn, dat je het niet voor het kiezen hebt, dat elke dag en soms elk uur anders is. Vraag aan de ander hoe het met hem/haar gaat, hoe je kan helpen. Het kan zoveel deugd doen en een lichtpuntje zijn in de duisternis.
Vandaag kreeg ik eindelijk nog eens goed nieuws van de dokter. De behandeling slaat aan. Na maandenlange pijnen voel ik sinds kort enige verlichting. Het is een zaligheid. Het doet me opnieuw beseffen dat alles komt en gaat, ook de meer uitdagende seizoenen.
Mijn coachingpraktijk, mijn coachees en uiteraard ook mijn vrienden en familie, allemaal hebben ze er de voorbije maanden toe bijgedragen dat ik overeind bleef temidden van de storm. Een doel hebben, er zijn voor anderen, kleine en grote successen boeken, waren en zijn welgekomen om je eigen problematiek te herkaderen. Om je energie niet enkel op jezelf maar ook buiten jezelf te richten. Om te weten dat wat je doet, ertoe doet. Dat jij ertoe doet en niet enkel je ziekte bent.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel allemaal zou delen. Kwetsbaarheid en op je bek gaan enzo. Tot ik onlangs nog eens de beroemde Ted talks van Brené Brown bekeek, waarin ze zegt: “Vulnerability is having the courage to show up and be seen when we have no control over the outcome.“
Dit ben ik, in al mijn kwetsbaarheid. En dat voelt verdomd goed.
Liefs,
M.
