Ik heb een bloedhekel aan structuren. There, I said it. En toch. Toch kunnen ze ervoor zorgen dat ik jullie net dat tikkeltje beter kan helpen door ze te volgen. Om dan vervolgens lekker mijn eigen ding te doen.
Sinds het begin van de coachopleidingen worstel ik ermee. Mijn coaches weten dat. Ik spreek het dan ook uit. Al hoeft dat wellicht niet, mijn gezicht zal wel boekdelen spreken als ze weer met een nieuwe structuur komen aanzwaaien. Ik ben dan ook een open boek. Ik kan niets wegsteken. Het maakt me tot wie ik ben en ook dat mag er helemaal zijn.
Deze voormiddag kwam ik samen met mijn fijne collega coaches Charlotte Martot en Betty Vanhecke, om te oefenen op jawel, die verdome structuren. Nadat ik een oefencoaching had gedaan, kwam de feedback dat ik heel goed ben in open vragen stellen om tot de essentie te graven. Waarna met enige schroom werd gezegd dat er niet zoveel structuur zat in mijn coaching. En ik had nog zo mijn best gedaan, verdorie! Het is op dat moment dat ik besefte: “Je hebt eigenlijk nog nooit zo goed een structuur gevolgd, Maite, misschien kan je dit wel zien als vooruitgang?”.
Mijn coach Mirjam Koudijzer heeft mij geleerd altijd te vieren als er iets goed gebeurt in mijn leven, ik zelf iets goeds heb gedaan, wat dan ook. In alles vindt ze wel een reden dat het vieren waard is. En eerlijk? Ze heeft gelijk. De structuren kunnen me nog steeds niet bekoren, maar vanavond ga ik vieren. Vieren dat ik er beter in word, vieren dat ik groei als coach én als mens.
Want daar is het om te doen. Groeien. Het is de inspiratie geweest voor de opstart van dit alles. GrowthLab. Where professionals flourish.
Wat ben ik blij dat het allemaal meer en meer als mooie puzzelstukjes in elkaar valt. Dankzij jullie en jullie vertrouwen in mij als coach en als mens. En daar ben ik jullie ontzettend dankbaar voor.
Boeken toe nu. Het is tijd om te vieren!
Liefs,
M.
